Η πραγματικότητα είναι σκληρή, η απάντηση μας;

Το φαινόμενο, κάθε μέρα να βάζει λουκέτο και από ένα περίπτερο ή μίνι μάρκετ ή ψιλικατζίδικο ή καπνοπωλείο, είναι μια πραγματικότητα.

Οι διαμάχες, κόντρες, εγωισμοί κλπ... είναι και αυτές μια πραγματικότητα στα "εσωτερικά" (ενδο-σωματειακά) του κλάδου μας.

Τι είναι πιο πάνω όμως; Η αυτοσυντήρηση του καθενός μας και του σωματείου μας, με το όποιο κόστος για το σύνολο του κλάδου ή η συλλογική προσπάθεια για μια δυναμική και αποτελεσματική κινητοποίηση;   

Και για να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά τους:

Ο καθένας μας μπορεί να έχει τις απόψεις του και να συμμετέχει σε όποιο σωματείο θεωρεί ότι διεκδικεί  γι' αυτόν και διαφυλάττει καλύτερα τα συμφέροντά του και κατ' επέκταση του κλάδου ολόκληρου. Μπορεί να συμμετέχει όπου αυτός θεωρεί ότι μπορεί να αναδειχτεί και να καταξιωθεί σαν άτομο στην κοινωνία, και να προσφέρει στα κοινά. 

Και μπορεί αυτή η δραστηριότητά του, να τον φέρνει σε αντιπαράθεση ορισμένες φορές με συναδέλφους του ή ακόμα πιο απλά μπορεί κάποιος να μην του αρέσει η φάτσα κάποιου άλλου.

Αυτό σημαίνει ότι ο κλάδος δεν δικαιούται συλλογικά να δράσει;

Πρέπει να δράσει. Έντιμα, με σαφήνεια και με ξεκάθαρες κουβέντες, χωρίς υπονοούμενα και "εκπτώσεις".

Να κινητοποιηθεί τότε, όποτε αποφασιστεί και τόσο, όσο χρειαστεί, για να επιτύχει να χτυπήσει το ταμείο του κράτους και των εταιρειών, αναλογιζόμενος ότι θα έχει και ο ίδιος απώλειες. Η απώλειες βέβαια, του κλαδου μας, θα είναι μηδαμινές αφού με 2 και 3%, θα χάσει ψίχουλα.

Να σταματήσουμε λοιπόν τις "εκπτώσεις" και τους ελιγμούς και να συσπειρωθούμε με στόχο μια πολυήμερη απεργία, σε μέρες που θα "πονέσουν" οι "νταβατζήδες" μας.

Θέλει κόπο αλλά αν δεν γίνει, είμαστε καταδικασμένοι να κλείσουμε ενώ θα είμαστε απελπισμένοι, φτωχοί και χρεωμένοι...

Κάθε λουκέτο που μπαίνει, δίνει δουλειά στον κατασκευαστή του για το επόμενο.

 

Πηγή: http://www.greekkiosk.gr