Τα «θεσμικά» συμφέροντα, όταν φοβούνται συκοφαντούν, όταν απειλούνται στοχοποιούν και όταν πλησιάζει το τέλος τους τρομοκρατούν!!!

Κάποιοι αναρωτιούνται με απορία πως είναι δυνατόν να αλωθεί τόσο γρήγορα ένας  υγιής κλάδος  όπως ήταν οι περιπτεράδες – καπνοπώλες και να εκθρέψει τέτοιους ανθρώπους με προδοτική συμπεριφορά μέσα σε λίγα χρόνια.

Βλέπετε, λίγοι περιπτεράδες  έχουν πραγματική γνώση των γεγονότων του παρασκηνίου ,κι έτσι τους φαίνεται εξαιρετικά παράξενο όταν ανακαλύπτουν την αλήθεια.

Στον υγιή κλάδο της μικρής λιανικής ,ευτυχώς ή δυστυχώς μεγάλωσαν και μεγαλούργησαν μεγάλα ¨στρατόπεδα¨ με διαφορετικά συμφέροντα και με δικό τους στρατό .

Τα  μεγάλα  συμφέροντα έχουν σκληρή ιεραρχία και οι στρατηγοί πάντα μοιράζουν ρόλους  για κάθε αποστολή.

Βρίσκουν πάντα τους μικρόψυχους και τους προσκυνημένους για ειδικές αποστολές.

Άλλωστε οι μικρόψυχοι και οι προσκυνημένοι, ευδοκιμούν σε κάθε υγιές περιβάλλον σαν τη μελίγκρα στα όμορφα άνθη.

Σημασία όμως εν τέλει, είχε και έχει, ότι η μοίρα των παρασίτων πάντα καθορίζεται από την ορθή χρήση των φαρμάκων που χρησιμοποιείς για το θάνατό τους αλλά και από την εποχή….

Η ανοχή σε τέτοια φαινόμενα θα πρέπει να είναι μηδαμινή, μα ο τρόπος αντιμετώπισής τους θα πρέπει να επέλθει με έξυπνο και γρήγορο τρόπο, έτσι ώστε η ομορφιά του άνθους να μην καταληφθεί από την ασχήμια του παράσιτου….

Η ¨θεσμική¨ μελίγκρα της προδοσίας, που ταλανίζει χρόνια  τώρα τον κλάδο μας , κατάφερε να πείσει, πως αποτελεί πανάκεια για όλες τις άλλες ασθένειες, και κατέστησε τον εαυτό της υπεράνω όλων των ανώνυμων περιπτεράδων καπνοπωλών .

Δημιουργεί καθημερινώς νέες εστίες μολύνσεως(με δηλώσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ) με μόνο  σκοπό τον μαρασμό και τον αφανισμό του κλάδου μας.

Μέσα σε αυτό το σχεδιασμό λοιπόν, ακούσαμε να κατηγορείται μέχρι και το έμφυτο χαμόγελό μας, η ευτυχία  να συναναστρέφεσαι και να γνωρίζεις νέους φίλους του κλάδου μέσα από το facebook , και η εν γένει προσωπικη συμπεριφορά μας ως περιπτεράδες….

Πώς να χτυπήσεις λοιπόν το άναρχο του χαμόγελου; Πώς να συμμορφώσεις την περηφάνια; Πώς να περιορίσεις την ελευθερία;

Ξέρετε, και τα πρόβατα όταν βόσκουν είναι ευτυχισμένα… Η διαφορά τους με τους ανθρώπους, είναι πως εκείνα είναι ευτυχισμένα και στο μαντρί..

Αλλά όλοι οι περιπτεράδες δεν μπορεί να είναι σε ένα μαντρί. Γιατί είναι άνθρωποι!!!

Σε απόλυτη αντιστροφή όμως με τη φύση τέτοιων ζιζανίων ,τα  ¨θεσμικά ¨σκοτεινά ζιζάνια επέλεξαν να χτυπήσουν τη ρίζα, έτσι ώστε τα περιθώρια αντίδρασης να είναι μειωμένα…(μείωση εμπορικού κέρδους καπνικών σε εξευτελιστικά επίπεδα).

Όσοι αντιστέκονται ακόμα στα σχέδια τους , αφού πέρασαν από το δρομάκι του «γραφικού», εσχάτως καταλήγουν στη λεωφόρο του «φασίστα», συνεπικουρούμενοι από ένα σύστημα που σαπίζει κάθε κινηματική και αυτόνομη αντίληψη με συκοφαντίες και λοιδορίες….

Βλέπεις για να είσαι αγωνιστής για τα ιδανικά σου, δεν αρκεί αυτός καθ’ αυτός ο αγώνας σου, αλλά η συμμετοχή σου σε κάποιο παρακλάδι του συστήματος… Πως αλλιώς θα έχουν την ευχέρεια να  ταυτοποιούν εσένα και τις ενέργειές σου;

Όταν λοιπόν απέχεις από αυτή τη συστημική αγωγή που σου προσφέρουν, τότε και λόγω του ότι είσαι πιο επικίνδυνος, μιας και δεν ελέγχεσαι από κανέναν, γίνεσαι «πράκτορας», και γενικώς απομονωμένος και επικίνδυνος….

Με την περιθωριοποίηση λοιπόν κάθε αυτόνομης θέσης και αντίληψης, με τη λογική της συκοφάντησης , κατορθώνεται τελικώς το μάντρωμα και το σημάδεμα κάθε προβάτου..

Τα  ¨θεσμικά¨ συμφέροντα, όταν φοβούνται συκοφαντούν, όταν απειλούνται στοχοποιούν και όταν πλησιάζει το τέλος τους τρομοκρατούν!!!¨

Κάπου εδώ θα αναρωτιέται κάποιος…τι μας λες ρε Δούκα;Δεν καταλαβαίνουμε……;

Λέω πως, το έλλειμμα ηγεσίας του χώρου, θα έπρεπε να το συμπληρώσουμε με συσπείρωση και αγώνα αυτόνομο….

Λέω πως οι πρακτικές αποκλεισμών θα πρέπει να σταματήσουν ενόψει της τελικής αντιπαραθέσεως….

Λέω πως είμαστε πάρα πολλοί για να μαζευόμαστε πάντα οι ίδιοι 300….

Μα το ζητούμενο, δεν είναι τι λέω…. αλλά γιατί τα λέω τώρα.

Και όλα αυτά δεν ξεπήδησαν ως σκέψεις ενός γραφικού , ρομαντικού και ίσως παρανοϊκού περιπτερά…. Αλλά μέσα από κάποιον που χάρισε και χαρίζει ακόμα, εδώ και 17 χρόνια, στις ιδέες του χώρου να αναπνεύσουν και να ζήσουν, όταν τις κυνηγούσαν να τις εξοντώσουν…..

Η τελική μάχη πλησιάζει, και δυστυχώς εμείς θα βρισκόμαστε και πάλι ταγμένοι όχι σε αυτήν τη μάχη αλλά στη εσωτερική μάχη επικράτησης των σχημάτων μας………

Το πανελλαδικό  κάλεσμα συσπείρωσης , είναι μονόδρομος και όχι επιλογή… Η υποχώρηση προσωπικών και ¨θεσμικών ¨ματαιοδοξιών είναι καθήκον και όχι απόφαση …… Κι εμείς είμαστε στρατιώτες και όχι στρατηγοί….. ΄Αλλωστε οι στρατηγοί βγαίνουν μέσα από τον αγώνα κι όχι μέσα από τα λόγια…

ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ, Η ΤΟ ΑΛΩΝΙ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ;

Δεν μας ένοιαξε ποτέ η υπεροχή όταν βρεθήκαμε μαζί στα χαρακώματα…………… Ας  βρεθούμε μια   ακόμα φορά  μαζί κι ας είναι  το τελευταίο πράγμα  που θα κάνουμε στην ζωή μας!

Είμαι αυτόνομος περιπτεράς   και εκπροσωπώ εμένα και μόνο ….. Σήμερα όμως γράφω για όσους παλεύουν με τη μοναξιά του αγώνα… με τη μοναξιά του περιπτερά….

Την ώρα της μάχης, εμείς δεν θα λυγίσουμε γιατί έχουμε απορρίψει την τακτική….

 Δεν  θα λιποτακτήσουμε γιατι η ανυποταγή μας , δε μας το επιτρέπει…..

Δεν θα αφήσουμε τους συναδέλφους  μας, γιατι δεν παίρνουμε εντολές παρά μόνο από την  ψυχή μας……..

Υ.Γ. Αφιερωμένο στους ¨θεσμικούς¨ του κλάδου και όχι μόνο.....