Του Χρήστου Μουρούτη
Στο προηγούμενο κείμενό μου έγραψα για την «Τέχνη της Αγάπης». Ελαβα πραγματικά πολλά σχόλια στην ελληνική απόδοση του κειμένου, για το οποίο ευχαριστώ τους συντάκτες και συμμετέχοντες, οι οποίοι έγραψαν αρκετές και ενδιαφέροντες απόψεις. Αυτόν τον καιρό, αξίζει να ασχοληθούμε ίσως και με μιάν άλλη «τέχνη», αυτήν της απλής λογικής, στα πλαίσια των ειδικών συνθηκών της Ελλάδας. Τα προβλήματα των τελευταίων χρονων μας έχουν κάνει όλους να αισθανόμαστε πιεσμένοι από μιά οδυνηρή πραγματικότητα που φαίνεται να μην έχει διέξοδο και τέλος. Μιά πραγματικότητα σκληρή, που είναι αποτέλεσμα της κρίσης, της ανεργίας και της διόγκωσης των προβλημάτων για τον καθένα μας – ειδικά γι’ όσους, από εμάς, ζούν στην Ελλάδα.
Η ελληνική ιδιοσυγκρασία οδηγεί πολλούς από εμάς να αντιδρούμε με έντονο τρόπο, να μεγαλοποιούμε τα προβλήματα και να κάνουμε κινήσεις σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου, ενώ μέσα μας ξέρουμε καλά ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Πολλές φορές επινοούμε εικονικές πραγματικότητες, τις σκεφτόμαστε, τις μπογιατίζουμε στο μυαλό μας με το χρώμα του γκρίζου και στο τέλος πείθουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό ότι βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση χωρίς τέλος.
Ομως δεν ταιριάζει στον Ελληνα η μιζέρια αυτή, άσχετα με την εικόνα που παρουσιάζει η πατρίδα μας και τον ασταμάτητο κατήφορο στον οποίον έχει μπεί. Το γαλάζιο της θάλασσας, η απεραντοσύνη της και η ομορφιά της ηλιοφάνειας είναι τα δώρα του Θεού που θα πρέπει να οδηγούν το μυαλό μας στην αυτονόητη ανάγκη της αναζωογώνησης, της αναγέννησης, της ελπίδας για κάτι το καλύτερο. Αυτής της ελπίδας που βγαίνει από την στάχτη της κατεστραμένης πραγματικότητας.
Δεν θέλω να μπώ στην πολιτική σκέψη του τι γίνεται και τι μπορεί να γίνει και από ποιόν. Η δική μου σκέψη έχει να κάνει με την «τέχνη της λογικής», την λογική σκέψη που έχουμε ανάγκη να εφαρμόσουμε, εμείς οι Ελληνες ειδικά, για να μπορέσουμε τα ταξινομήσουμε τα προβλήματά μας και να ανακαλύψουμε λύσεις. Εκεί θα πρέπει να επικεντρωθούμε αφήνοντας πίσω όλες τις φωνές της διαμαρτυρίας που συνέχεια θα ακούμε γύρω μας και θα είναι απόρροια των προβλημάτων και της απόγνωσης.
Το πρώτο μας βήμα στην διαμόρφωση της λογικής μας σκέψης θα πρέπει να είναι η αίσθηση ότι είμαστε μόνοι μας στον κόσμο, χωρίς συμμάχους, ίσως με κάποιους εχθρούς, και μόνοι μας θα πρέπει να πολεμήσουμε με τα προβλήματα. Αυτό έχει να κάνει με το σύνολο, με ολόκληρη την κοινωνία. Η χρήση της λογικής μας σκέψης θα πρέπει να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ότι όσα προβλήματα υπάρχουν και όσα ακόμα θα υπάρξουν θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε τελείως αυτόνομα, σαν να είμαστε ερμητικά κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο απομόνωσης. Θα πρέπει λοιπόν να πάψουμε να αποσπούμε τον εαυτό μας σε αντιδράσεις, σε παράλογες φωνες και σε κριτική άλλων ανθρώπων ή και της ελληνικής κοινωνίας. Θα πρέπει να κοιτάξουμε αποκλειστικά και μόνο πώς μπορούμε με καθαρή ορθολογική τακτική, να ιεραρχήσουμε τα συμφέροντά μας και να ακολουθήσουμε ένα προς ένα προς άμεσες ή μεσοπρόθεσμες λύσεις.
Το δεύτερο μας βήμα, ως συνόλου, είναι η εφαρμογή της λογικής μέσα στην εξεύρεση λύσεων. Δεν μπορεί να αναλώνουμε δυνάμεις στο να υποστηρίζουμε αιτήματα τα οποία είναι εκ των πραγμάτων ανέφικτα. Μέσα στη γενική πτώση θα πρέπει να ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να αποφύγουμε την κατάπτωση και όχι να ζητούμε κάποιες σωτήριες λύσεις από ένα κράτος το οποίο καρκινοβατεί και βρίσκεται στη φάση του επιθανάτιου ρόγχου του. Η ισχύς βρίσκεται στην ένωση των δυνάμεων αλλά κατά την γνώμη μου και στην απόρριψη της ιδέας του «από μηχανής Θεού» που πολλοί πιστεύουν (ή θέλουν να πιστεύουν γνωρίζοντας ότι είναι λάθος) ότι θα τους προσφέρει μαγικές λύσεις. Αν λοιπόν όλοι μας αρχίσουμε συνειδητα να κτίζουμε μια κοινωνία αλληλοβοήθειας και αλληλοκάλυψης, θα μπορέσουμε με θαυμαστό τρόπο να αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα που προσφέρει το μίγμα της λογικής των πολλών και η ανάγκη της εξεύρεσης της «μέσης οδού» σε κάθε πρόβλημα.
Σε ιδιωτικό επίπεδο, βλέπουμε ότι η αρρώστια της κρίσης βαδίζει όλο και περισσότερο και αγγίζει μεγαλύτερο αριθμό συμπολιτών μας. Η ανεργία πλέον έχει κτυπήσει κάθε οικογένεια αλλά και εκεί που υπάρχει απασχόληση, οι απολαβές είναι χαμηλές σχετικά. Τα χρόνια της ευδαιμονίας πέρασαν και το σόκ πλέον είναι εξαιρετικά οδυνηρό. Το όνειρο του καθενός να βρεί μιά θέση απασχόλησης στο «σίγουρο» κράτος εργοδότη με τον εξαιρετικά καλό μισθό έχει μετατραπεί στην συνειδητοποίηση ότι ο όρος «κράτος» πλέον σημαίνει ανασφάλεια και αδυναμία να προσφέρει την οποιαδήποτε βοήθεια. Ισως μάλιστα να είναι, αυτό το κράτος, σε τόσο απελπιστική θέση, που μέσα στην κατάρρευσή του, προσπαθεί να εκμαιεύσει από τους πολίτες την όποια οικονομική βοήθεια μπορεί.
Σε αυτη τη δίνη της σκληρής πραγματικότητας, η λογική σκέψη θα πρέπει να μας λέει ότι αρχικά δεν πρέπει να ξοδεύουμε ή καλύτερα το ότι θα πρέπει να ζούμε με πολύ λίγα, με ελάχιστα αν είναι εφικτό. Κατά δεύτερον θα πρέπει μόνοι μας ή με την βοήθεια και άλλων συμπολιτών μας, να αναζητήσουμε την τύχη μας στο εξωτερικό, εκτός των συνόρων, ενόσο διαρκεί αυτό το τεράστιο πρόβλημα της ειδικής ελληνικής κρίσης. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε στον τόπο και στον εαυτό μας (αλλά και στους εξαρτώμενους από εμας) κινούμενοι σε έναν ατελείωτο ρυθμό στασιμότητας και αναζήτησης χωρίς αποτέλεσμα.
Οσο ο άνθρωπος μένει μακριά από την απασχόληση, σκουριάζει και
μετατρέπεται σταδιακά σε άχρηστη μηχανή, παρά την ηλικία του και τις γνώσεις του. Η συναφής ανεργία της δεκαετίας του 60 που οδήγησε δεκάδες χιλιάδων Ελλήνων στην μετανάστευση θα πρέπει να επαναληφθεί για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας ακμαίες, να περάσουμε στην παραγωγή και να έχουμε την απαραίτητη σιγουριά της μονάδας που κτίζει και τη σιγουριά του συνόλου, δηλαδή του έθνους μας. Κάποια στιγμη, όταν οι συνθήκες επιτρέψουν, ο μετανάστης επιστρέφει στον τόπο του. Θα πρέπει μέχρι εκείνη τη στιγμή να μπορέσει να είναι ακμαίος και να επιστρέψει με δυνάμεις στην πατρίδα. Η λογική λοιπόν λέει, ότι ο συναισθηματισμός για τον τόπο μας, όπου όμως οι ευκαιρίες είναι λιγοστές μέχρι ανύπαρκτες και όπου η ανεργία αυξάνεται συνέχεια, θα πρέπει να μείνει πίσω και να οδηγήσει τη ζωή μας ο νόμος της επιβίωσης με καθαρά ορθολογιστικά κριτήρια.
Η λογική σκέψη επίσης λέει ότι ο μετανάστης θα πρέπει να γίνει ένα δυναμικό άτομο στη νέα του χώρα στην νέα του εργασία και να παράξει έργο. Θα πρέπει να αφησει στην ψυχή και στην καρδιά του ότι άφησε και να χτίσει τη νέα του πραγματικότητα στον τόπο στον οποίον έχει επιλέξει να δραστηριοποιηθεί. Να βάζει μπροστά στα προβλήματά του τον ορθολογισμό και την ιεράρχηση των πραγματικών του αναγκών περιορίζοντας τις συναισθηματικές εκρήξεις της υπερβολής, που είναι το χαρακτηριστικό της φυλής μας. Ο Ελληνας πρέπει να είναι παράδειγμα για τους άλλους και σημείο αναφοράς, εφόσον αυτό είναι εφικτό. Οταν δεν είναι εφικτό θα πρέπει να προστατεύει τα συμφέροντά του χωρίς να κάνει κακό σε άλλα άτομα.
Η αναζωογώνηση και η αναγέννηση του Εθνους μας θα έρθει από την «υγεία» που θα κτίσουμε στο νέο παγκοσμοιοποιημένο περιβάλλον της συγχρονης εποχής. Η αναπόφευκτη μετανάστευση θα πρέπει να συνδυαστεί με την αλληλοβοήθεια των Ελλήνων, την κατάργηση των αρνητικών χαρακτηριστικών του ελληνικού DNA που πολλές φορές οδηγούν σε ακρότητες, την ενσωμάτωση και την στήριξη των άλλων κοινωνιών και την αναγκαία ενδοσκόπηση και αυτογνωσία για τους λόγους για τους οποίους αναγκαστήκαμε σε μιά τέτοια απόφαση. Θα πρέπει να συνεχίσουμε να μορφώνουμε τα παιδιά μας με το ελληνικό πνεύμα αλλά και τη γνώση που προσφέρει και η άλλη κοινωνία στην οποία έχουμε επιλέξει να ζούμε, και να έχουμε ως προτεραιότητα να συνδράμουμε τον τόπο μας και τους συμπατριώτες μας αν και εφόσον έχουμε τη δυνατότητα αυτή.
Οτι και να κάνουμε πάντως, σε ατομικό επίπεδο και σε επίπεδο κοινωνίας, έχουμε μπροστά μας συμπληγάδες που γίνονται δυσκολώτερες καθημερινά. Αν βάλουμε τη λογική μας με τέχνη και με ψυχρό πνεύμα να λειτουργήσει, θα βρούμε λύσεις. Ισως να μην είναι οι ιδανικές λύσεις που θα βρίσκαμε μερικά χρόνια πριν, αλλά πάλι είναι λύσεις, σημαντικές και ενδιαφέρουσες για να μας δώσουν την ευκαιρία της αξιοπρέπειας.
Γεννηθήκαμε Ελληνες και περάσαμε πολύ δυσκολώτερες στιγμές στην ιστορία μας. Η σημερινή κρίση είναι ψίγμα στον ωκεανό μπροστά σε αυτές. Ας βρούμε τη δύναμη να παντρέψουμε το λογικό πνεύμα με την αδέκαστη πραγματικότητα για μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το σήμερα και να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο για την κοινωνία, την πατρίδα και το έθνος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου